Σχέση εγκεφαλικού με αδυναμία ισορροπίας στο ένα πόδι

Η αδυναμία να ισορροπήσει κανείς στο ένα του πόδι για τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα ή και περισσότερο συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο για μικρές βλάβες των αιμοφόρων αγγείων στον εγκέφαλο.

Παράλληλα, συνδέεται και με μειωμένη γνωστική λειτουργία σε κατά τ’ άλλα υγιή άτομα χωρίς κλινικά συμπτώματα, σύμφωνα με έρευνα της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Stroke.

«Η μελέτη μας διαπίστωσε ότι η ικανότητα να ισορροπήσει κανείς στο ένα πόδι είναι ένα σημαντικό τεστ για την υγεία του εγκεφάλου. Τα άτομα που παρουσιάζουν κακή ισορροπία στο ένα πόδι θα πρέπει να λαμβάνουν αυξημένη προσοχή, καθώς αυτό μπορεί να υποδεικνύει αυξημένο κίνδυνο για ασθένειες του εγκεφάλου και για γνωστική εξασθένηση», δήλωσε ο δρ Yasuharu Tabara, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και αναπληρωτής καθηγητής στο Κέντρο Γονιδιωματικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κιότο στην Ιαπωνία.

Στη μελέτη συμμετείχαν 841 γυναίκες και 546 άνδρες με μέση ηλικία τα 67 χρόνια. Για τη μέτρηση, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να σταθούν στο ένα τους πόδι, έχοντας τα μάτια τους ανοιχτά. Ο μέγιστος χρόνος που τέθηκε για παραμονή στο ένα πόδι, ήταν τα 60 δευτερόλεπτα. Οι συμμετέχοντες μετρήθηκαν δύο φορές και ο καλύτερος χρόνος που σημείωσαν χρησιμοποιήθηκε για την ανάλυση της μελέτης. Tα εγκεφαλικά μικρά αγγεία αξιολογήθηκαν με μαγνητική τομογραφία.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η αδυναμία κάποιου να ισορροπήσει στο ένα πόδι για περισσότερα από 20 δευτερόλεπτα, συνδέθηκε με νόσο των εγκεφαλικών μικρών αγγείων (μικρο-αγγειοπάθεια), δηλαδή μικρές αποφράξεις χωρίς συμπτώματα όπως βοθριακά έμφρακτα και μικροαιμορραγίες.

Σημείωσαν ότι:

• 34,5% των ατόμων με περισσότερα από δύο βοθριακά έμφρακτα είχαν πρόβλημα ισορροπίας

• 16% των ατόμων με βλάβη βοθριακού έμφρακτου είχαν πρόβλημα ισορροπίας

• 30% των ατόμων με περισσότερες από δύο μικροαιμορραγίες είχαν πρόβλημα ισορροπίας

• 15,3% των ατόμων με μικροαιμορραγία είχαν πρόβλημα ισορροπίας

Συνολικά, τα άτομα με εγκεφαλικές παθήσεις ήταν μεγαλύτερης ηλικίας, είχαν υψηλή αρτηριακή πίεση και είχαν παχύτερες καρωτίδες αρτηρίες από εκείνους που δεν είχαν νόσο στα εγκεφαλικά μικρά αγγεία. Ωστόσο, όταν αναπροσαρμόστηκαν όλες οι μεταβλητές, αποδείχτηκε πως τα άτομα με τις περισσότερες μικροαιμορραγίες και βοθριακά έμφρακτα στον εγκέφαλο ήταν και αυτά που είχαν τη μεγαλύτερη δυσκολία να σταθούν στο ένα πόδι για περισσότερα από 20 δευτερόλεπτα. Η δυσκολία παραμονής στο ένα πόδι συνδέθηκε επίσης ανεξάρτητα από την εγκεφαλική νόσο με χαμηλότερες γνωστικές βαθμολογίες.

Αν και προηγούμενες μελέτες έχουν εξετάσει τη σχέση μεταξύ του βαδίσματος και της σωματικής ικανότητας με τον κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου, αυτή ήταν η πρώτη μελέτη που εξέτασε τη σχέση της συνολικής υγείας του εγκεφάλου με την ικανότητα που έχει κάποιος να σταθεί αρκετό χρονικό διάστημα στο ένα πόδι.

«Ο χρόνος παραμονής στο ένα πόδι είναι ένα απλό μέτρο για την αστάθεια που θα μπορούσε να είναι συνέπεια της παρουσίας ανωμαλιών του εγκεφάλου», είπε ο Tabara.

Η νόσος των μικρών αγγείων συμβαίνει λόγω της μικροαγγειοπάθειας των αρτηριδίων στον εγκέφαλο που καθιστά αυτές τις αρτηρίες λιγότερο ευέλικτες, γεγονός που μπορεί να παρέμβει στην κανονική ροή του αίματος. Η νόσος των μικρών αγγείων συνήθως αυξάνεται με την ηλικία. Η απώλεια συντονισμού των κινήσεων, συμπεριλαμβανομένης της ισορροπίας, καθώς και η γνωστική δυσλειτουργία, έχει βρεθεί πως αντιπροσωπεύουν υποκλινική βλάβη στον εγκέφαλο. Ο Tabara και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν επίσης μια ισχυρή σχέση ανάμεσα στην προσπάθεια να σταθεί κάποιος στο ένα του πόδι και στην αύξηση της ηλικίας, καθώς αυτή η αδυναμία παρατηρείται πιο έντονα σε ασθενείς άνω των 60 ετών.

Παρόλο που η μελέτη δεν αξιολόγησησε το ιστορικό των συμμετεχόντων σε ό,τι αφορά πτώσεις τους ή θέματα φυσικής κατάστασης, όπως το πόσο γρήγορα μπορούσαν να περπατήσουν ή τυχόν ανωμαλίες στο βάδισμα, ο Tabara επισήμανε ότι ο χρόνος παραμονής στο ένα πόδι είναι ένας εύκολος τρόπος να καθοριστεί αν υπάρχουν τα πρώτα σημάδια κινδύνου για εγκεφαλικό επεισόδιο και γνωστική δυσλειτουργία, παρόλο που οι ασθενείς χρειάζονται πρόσθετη αξιολόγηση.